Vang Vieng is de plaats die bekend staat om het tuben, dus dat moesten wij ook maar gaan doen (ondanks dat we er aanvankelijk beiden niet zo’n zin in hadden). Het idee is namelijk dat je met een opblaasband de rivier op gaat en telkens bij een bar stopt om wat te drinken. Met andere woorden zuip je helemaal klem en ga dan weer het water op… Om deze reden is het ook enkele jaren gesloten geweest, aangezien er jaarlijks meerdere mensen om het leven kwamen. Nu zijn er per dag nog maximaal 3/4 barren open, waardoor ze het meer in de hand (denken te) houden. Maar goed daar gingen ook wij dus de rivier op (als enige zonder een fles ‘cola’ bij ons te hebben..), gelukkig was de rivier redelijk rustig. Voordat ik goed en wel met m’n kont in de tube zat werd er alleen alweer een touw gegooid door de mannetjes aan de zijkant om me naar de kant te trekken voor de eerste bar. Je moet echt zorgen dat je zo’n touw te pakken krijgt, anders drijf je er zo voorbij en moet je allerlei capriolen uithalen om er als nog te komen (wat wel erg hilarisch is om te aanschouwen overigens). Ik moet zeggen dat ik me uiteindelijk erg heb vermaakt, het was gewoon een soort kroegentocht; drankjes, dansjes en leuke mensen ontmoeten. Het tuben vond ik alleen zonde van m’n geld, aangezien ook bar 2 en 3 vlak achter elkaar lagen en ik totaal zeker niet meer dan 5min getubed heb.

Verder hebben we in Vang Vieng niet zoveel gedaan, behalve ’s avonds nog meer drinken. In Vietnam zag ik namelijk al mensen lopen met een top van de Sakura bar en in Laos had vrijwel iedereen er eentje, dus tja ook wij moesten er eentje scoren. Wanneer je 2 wodka mixen bestelde, kon je een tshirt uitzoeken. Een erg fijn shirt, maar je voelt je wel ‘een van hen’ als je het aan hebt, weg eigen persoonlijkheid..

Vientiane was een grote stad, het heeft enkele tempels en een markt, maar is niet heel erg de moeite waard om te bezoeken. Ik moest er echter heen om mijn Thailand visum aan te vragen. Op internet had ik uitgezocht wat ik allemaal nodig had en las ik ook dat het behoorlijk druk kon zijn. Ik ging dus betijds richting ambassade, waar ik door kreeg dat ‘behoorlijk druk’ nog een understatement was, er stonden serieus al zo’n 200 mensen in de rij! Eenmaal aan de beurt, werd me gezegd dat ik een kopie van m’n Laos visum nodig had, staat nergens vermeld, maar ok ik een kopietje maken. Toen ik terug kwam werd me toegesnauwd dat ik de foto’s op het formulier moest lijmen. Toen ik uit probeerde te leggen dat de foto’s zo groot zijn, dat je dan de eerste regel met mijn naam niet meer kan zien, was het enige antwoord: LIJM! Ok, ik er maar een stukje afgeknipt en opgeplakt. Toen ik voor de 3^e keer terug kwam, vonden ze mijn kopie paspoort niet goed, omdat het een half a4 was, dat ik afgescheurd had, AARGHH!! Gelukkig had ik nog een heel blaadje met 2 kopietjes erop en keurden ze eindelijk alles goed! De volgende dag kon ik terug komen om m’n paspoort weer op te halen en te betalen. Overal kan/moet je een visum in dollars betalen, maar dit keer kon het enkel en alleen in Thaise baht, waardoor ik de halve stad af heb gezocht naar een bank die dollars in baht kon wisselen. De volgende dag kwam ik met dezelfde massa mensen weer terug, gelukkig ging dit iets sneller en heb ik een mooi Thailand visum gekregen!

Mijn volgende stop was Thakhek, waar ik de bekende scooter/motorbikeloop ging doen. Ja echt waar, ik!! Na mijn eerste dagje op de scooter in Vietnam, was dit de volgende beproeving, een loop van 3/4 dagen, met uiteindelijk een groepje van 5 personen. De eerste dag bezochten we een grot en de cold spring, waar we heerlijk even konden afkoelen in het water. De omgeving was ook prachtig, overal rijstvelden, groene bergen, kleine dorpjes en dat heerlijk in zo’n 35/40 graden, waardoor ik erg genoot van het scooter rijden! Een tip voor mensen die de hele dag gaan rijden in volle zon, smeer liters zonnebrand op je bovenbenen en de bovenkant van je handen, deze zijn namelijk continu recht in de zon, wat ik aan het eind van de dag dan ook goed kon zien. De 2^e dag waren ze over zo’n 30km even vergeten om de weg af te maken, wat betekende alleen maar gravel, kiezels, zand en modder. Dit vond ik toch even niet zo grappig, letterlijk een berg afglijden en proberen met je voeten aan de grond overeind te blijven en recht vooruit te gaan. Wonder boven wonder hebben we het er allemaal heelhuids vanaf gebracht. De 3^e dag bezochten we ’s ochtends de Konglor cave, de highlight van de loop. Een enorme grot, waar je in een bootje doorheen gaat en alleen maar een klein beetje licht hebt van een zaklamp, erg mooi! De rest van de groep wilde vervolgens in 2 dagen dezelfde weg weer terug rijden, ipv het laatste stuk via de highway. Maar echt no way dat ik nog een keer dat slechte stuk over zou gaan, dan nog liever in m’n eentje terug! En ik moet zeggen dat het best relaxt was even een stuk alleen rijden en niet continu op degene voor en achter je te hoeven letten. De highway was juist ook wel even leuk, het was niet druk, de omgeving was nog steeds prachtig en je kon hier het gas even vol open zetten (makkelijk 100 met een scooter, alles kan in Azië..). Eenmaal veilig en wel terug voelde ik me toch best wel stoer dat ik dit gewoon gedaan had, 500km in 3 dagen, waarvan een deel glijdend door de modder en een deel in m’n uppie. Ik weet nog dat ik in Nederland een internationale rijbewijs ging halen onder het mom van: ‘ik denk niet dat ik het ga gebruiken, maar het is altijd handig om bij je te hebben’. Als iemand me toen had verteld dat ik dit zou gaan doen, had ik hem waarschijnlijk voor gek verklaard, en zie mij nu!

Vanaf daar namen we een nachtbus naar de laatste stop in Laos. Geen sleeper bus dit keer, maar een lokale bus. Dit hebben we geweten ook… Elke 5min werd om onverklaarbare redenen het grote licht in de hele bus aangedaan, elk kwartier stopten we wel om mensen of spullen in/uit te laden, het mannetje voor ons spuugde herhaaldelijk op de grond in het gangpad, de hele bus was vergeven door allerlei etensluchtjes en natuurlijk stond de Laotiaanse muziek de hele rit keihard aan! Om 0230 werden we ineens de bus uit gekickt omdat we er waren. De eerste boot ging alleen pas om 7 uur, maar er kwam een mannetje vertellen dat we in zijn ‘open’ restaurant konden wachten. Open bleek te betekenen dat we er konden zitten, maar niet dat er iets te eten of drinken was… Dit betekende dus 4 uur crashen op een vlonder en slapen met ons hoofd op een tafel, top! We werden echter wel beloond met een van de mooiste zonsopgangen ooit, of althans dat denken we, normaal zijn we niet echt wakker om dat tijdstip :p

Op de 4000 islands verbleven we op het eiland Don Det, waar de sfeer erg relaxt is. Ik heb dan ook 4 dagen niks anders gedaan dan zonnen, lezen en slapen, heerlijk!!

Maar goed, Laos dus.. Een groen land, vol met bergen en rijstvelden, huizen op palen, enorm veel tempels en monniken en enorm vriendelijk mensen! Ook het land met de beste douche van mijn hele reis, heerlijke sandwiches en smoothies, de super gave Gibbon Experience, mijn stoere scooterloop en mijn allerliefste reisgenootje Jessica!

Nu op naar Thailand!!

Liefs, Claudia