Je ziet ze altijd op vliegvelden, mensen die op een bankje of in een hoekje op de grond, als een zwerver verstopt onder een deken liggen te slapen. En ja, ook ik ben er zo een geworden, toen ik op Kuala Lumpur ’s nachts een overstap van 13 uur had. Daar lag ik dan, op een bankje voor de Burger King, met een sjaal over m’n hoofd en met m’n tas als kussen. Ik kan niet zeggen dat ik echt veel geslapen heb, maar ik heb het doorstaan.

Na wat wachten en formaliteiten voor het visum (weer een hele mooie voor bij de verzameling

Om een inkakmoment te voorkomen gelijk maar de stad in gegaan en dan merk je direct dat dit weer een heel ander Azië is dan de vorige landen! Het meest opvallende zijn alle scooters (10 miljoen alleen in Ho Chi Minh!), waar je ook kijkt het krioelt er van de scooters. Oversteken is dan ook een kunst op zich: schietgebedje voor je gaat, blik op oneindig en stapje voor stapje gewoon gaan, anders sta je er na een paar uur nog. Zelfs wanneer je op de stoep loopt moet je opletten voor langs razende scooters. Wanneer de weg namelijk helemaal vol staat, kan je natuurlijk best even over de stoep… Ook zijn er overal een soort parkeerplekken voor scooters op de stoep, waardoor ze denken dat het best handig is om een kilometer voor hun bestemming alvast de stoep op te gaan...

Dan het eten, mijn geliefde rice & curry is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een hoop onverklaarbaar voedsel haha. Overal zijn streetfood kraampjes op straat, met enkele tafeltjes en stoeltjes erbij. Hierbij moet je de nadruk echt leggen op ‘tjes’, ze zijn namelijk van het formaat wat in Nederland in een peuterspeelzaal te vinden is! Bij deze kraampjes is meestal geen Engelse uitleg te vinden en ook de meneer/mevrouw is hier vaak niet toe in staat. Op een lokaal marktje wilde ik iets proberen en na weinig vlees gehad te hebben de afgelopen maanden koos ik voor een worstje (ga niet vragen watvoor vlees, gewoon eten). Toen begon het natuurlijk pas echt, stokjes!! Ik, als stomme toerist, heel lief aan dat vrouwtje vragen of ze het me kon leren. Ze deed het 1x voor, maar na 2sec mijn kansloze poging aan te kijken besloot ze dat dit niet ging werken en stopte ze het stokje maar in de worst haha, stuk makkelijker net een sateetje! ’s Avonds kwam de 2^e poging, met wederom een onverklaarbaar menu heb ik gezegd doe maar iets. Het werd een kom met een soort hele zoute bouillon/soep, met daarin oa noodles, taugé en kip, wat ik, enigszins onhandig misschien, met stokjes heb opgegeten! Na India en Sri Lanka is het eten hier wel even wennen, na de smaakvolle, pittige (love it!) en grote porties, is het hier voor mij tot nu toe een beetje flauw en m’n maag moet weer even wennen aan de behoorlijk kleinere hoeveelheden (wel beter voor de lijn :p).

In Ho Chi Minh heb ik het Reunification Palace en het War Remnants Museum bezocht. Net als met het Tsunami museum, weet je best het eea, maar ook nu was toch weer erg indrukwekkend om alle oorlogsfoto´s te zien! Vooral ook van alle misvormde/gehandicapte kinderen die na de oorlog geboren zijn, door de gassen (Agent Orange) die gebruikt waren. ’s Middags een tour gedaan naar de beroemde Cu Chi tunnels, waar je kan zien hoe het ondergrondse gangenstelsel geweest moest zijn, dat de Vietnamesen tijdens de oorlog gebruikten. En dan te bedenken dat ze alles al verwijd hebben, omdat wij Westerlingen er anders never nooit in zouden kunnen (een groot deel past er nog steeds net in, aangezien het met mijn heupen precies paste..).

Die avond zag ik op Facebook een foto voorbij komen van Pim (voor wie geen idee heeft: iemand van koag, die enkele maanden in Singapore studeert), waarbij hij ook in Ho Chi Minh was. Ik hem een berichtje sturen of hij er nog was, zodat we misschien een drankje konden doen. Bleken we ook nog in hetzelfde hostel te zitten en elkaar dus al een dag net mis te lopen! Te bizar gewoon!! Het was wel erg leuk even een bekend gezicht te zien en over de dingen/mensen van thuis te kunnen praten.

Ho Chi Minh is ook qua nachtleven even heel wat anders dan de vorige landen (waar ze dat woord überhaupt niet kenden). Ik had bijna weer het idee dat ik in Lloret zat; in het hostel kreeg je 2 gratis bier per dag tussen 7-8, er was happy hour 1+1 van 8-10, er werd beerpong gespeeld en meerdere keren per week organiseerden ze een kroegentocht. Dit was wel weer ff wennen, aangezien de keren dat ik de afgelopen 3 maanden gedronken heb of na 12^e in bed lag op 1 hand te tellen zijn! Op dit soort momenten zijn gedeelde kamers ook echt geweldig (not!), dronken mensen die ’s nachts gillend de kamer in komen, mensen die ’s ochtends nog dronken zijn, waardoor de hele kamer wakker is van hun wekker behalve zij zelf (heb 5min aan iemand z’n been staan trekken voor die doordat wat er aan de hand was..).

Na 3 dagen in Vietnam heb ik al zoveel meegemaakt en nieuwe indrukken opgedaan, dat ik het gevoel heb dat ik er alweer veel langer ben! Het is dan ook al een behoorlijk verhaal geworden (mijn excuses!) en er zit enige vertraging in het plaatsen (aangezien ik onder tussen al een aantal plaatsen verder ben), maar volgende keer horen jullie meer over mijn Vietnam experience! Ik heb er ook weer wat mooie fototjes opgezet, om jullie nog meer een indruk te geven!

Liefs, Claudia