Om te beginnen wil ik iedereen bedanken voor alle super leuke en enthousiaste reacties op mijn blogs en foto’s! Ik vind het leuk te lezen dat iedereen zo geïnteresseerd is in mijn avonturen (of in ieder geval doet als of..) en mijn schrijfstijl kan waarderen. Ik ga proberen dit mijn gehele reis vol te houden!

Na mijn vorige blog ben ik naar Kavarapettai gegaan, waar ik het project Don Bosco Anbu Illam heb bezocht. Op dit project wonen momenteel zo’n 50 jongens die voorheen op straat leefden, wees zijn, ouders in de gevangenis hebben etc. De omstandigheden waarin ze leven op het project zijn heel simpel, maar kennelijk vele malen beter dan ‘thuis’. Dit bezoek stond niet op de planning, waardoor ik maar enkele dagen kon blijven. Ondanks dat werd ik enorm welkom ontvangen, met bloemen en een welkomstlied, en de jongens vonden het geweldig mij een paar dagen te gast te hebben. Het meest interessante vonden ze mijn apen schrammen (alsof ik ze opgelopen heb door een heldhaftige worsteling..) en mijn horloge zonder cijfers (hoe kan je dan de tijd aflezen?!). Verder vonden ze het geweldig om mijn fotoboekje te zien, met foto’s van familie, vrienden en Nederland, en zelf foto’s te kunnen maken met mijn camera (ben een stuk of 100 foto’s rijker). De jongens hebben voor en na school een heel strak schema met huiswerk, sporten, schoonmaken, badderen en eten. Erg goed, alleen hierdoor kon ik, behalve een beetje meesporten, niet veel betekenen vond ik, dan moet je echt voor langere tijd blijven. Maar het was erg leuk om een kijkje te nemen, naast het toeristische gedeelte van India!

Daarna ben ik naar Mamallapuram gegaan, dat net als het project aan de oostkust ligt. En de oostkust is momenteel WARM!! (voor mij dan, hier vinden ze het nog wel meevallen met 35/40 graden..). Dit plaatsje is behoorlijk toeristisch, waardoor je op de menukaarten zelfs croissants en toast met pindakaas vindt. Voordeel dat het zo toeristisch is, is wel dat ik hier gewoon m’n korte broek aan kon, wat een verademing is met dit weer. Daarnaast is het aan de kust gelegen en heb ik zelfs in bikini (jaja, wist niet dat het kon in India) op het strand gelegen! Dit meestal met nog 5 verdwaalde toeristen en verder alleen maar vissers, krabben en koeien, maar het mocht de pret niet drukken!

Ik heb een ochtend de bezienswaardigheden van het plaatsje bezocht, maar verder vooral een paar dagen gerelaxt, waar ik wel even aan toe was! Zo’n lange tijd backpacken is toch wel even wat anders dan ‘op vakantie zijn’. Begrijp me niet verkeerd, het is geweldig en ik heb alles behalve spijt! Maar het is ook best vermoeiend, aangezien je continu met van alles bezig bent; waar ga ik vanavond slapen, welke bezienswaardigheden zijn er te zien, wat en waar ga ik eten (3x per dag), welke plaats ga ik hierna heen en hoe, reizen met lokaal vervoer, visa aanvragen voor het volgende land, ontelbaar keer je tas inpakken en dit alles (in mijn geval) zo low budget mogelijk.

Over vermoeidheid gesproken, dan heb je ook nog het slapen.. Ik voel me af en toe als een baby zo blij wanneer ik gewoon een hele nacht doorgeslapen heb, zonder wakker te worden. Om te beginnen het slapen in hostels, meestal in kamers voor 4/6 of meer personen. Hoeft opzich geen probleem te zijn, als ik zelf bijvoorbeeld betijds weg moet, sluip ik in het donker door de kamer om alles te doen. Niet iedereen begrijpt dit helaas, aangezien sommige mensen gewoon een uur lang het grote licht aan doen midden in de nacht, hun hele tas nog eens binnenstebuiten keren etc, heel egoïstisch als je het mij vraagt.. Daarnaast heb je nog slaapkamers aan een drukke Indische straat, waar verkeer rijd wat 24/7 toetert, familie mug die het gezellig vind om mij meestal ’s nachts te bezoeken en hele fijne vans aan het plafond. Deze vans zouden geen probleem hoeven ze, ze zorgen namelijk voor heerlijke verkoeling bij een temperatuur van 30 graden ’s nachts, plus ze maken het de muggen ietsje lastiger om mij te bereiken. Zei het niet dat de vans vaak al 100 jaar oud zijn en daardoor het geluid maken van een opstijgende helikopter boven je bed. Mocht je eenmaal aan het geluid gewend zijn en eindelijk lekker in slaap dommelen, dan zijn er altijd nog de stroomstoringen waardoor de van aan/uit/aan/uit gaat en je weer klaar wakker bent. Kortom, slapen is ook nog een hele opgave…

Maar goed, ik dwaal een beetje af (komt door het slaapgebrek denk ik

). De volgende plaats die ik bezocht heb is Pondicherry, een half Frans plaatsje wederom aan de kust. Mooie kerken, tempels, ‘boulevard’ en leuk om rond te lopen. Vanuit hier heb ik ook weer een fietstochtje gedaan (30/40 km) naar Auroville, wat volgens de locals alleen per scooter of riksja te doen zou zijn (ik laat ze hier in India telkens weer even zien wat fietsen is!). In het kort is Auroville een dorp, waar mensen van over de hele wereld samen wonen, niks een bezit van iemand is en iedereen alles samen doet en van elkaar leert. Mocht je het precies willen weten moet je maar even googlen, maar ik vond het redelijk zweverig, maar wel interessant om te zijn geweest.

Dit was het weer voor nu, foto’s en kaart zijn ook weer up to date. Volgende keer mijn laatste verhaal vanuit India en dan 15 augustus op naar Sri Lanka!

Liefs, Claudia