Weer een blog vol spanning, sensatie en heel veel moois, dus ga er maar eens goed voor zitten! Myanmar, een nieuw land en daarbij hoort, terug van geweest, celebrity Claudia!! Haha.. Enigszins zoals in India is het weer fotomomentjes, handen schudden en zwaaien/lachen, ik kan er wel van genieten!

Zodra ik de grens over was, merkte ik meteen het verschil met het toeristische Thailand. Je gaat een paar eeuwen terug in de tijd, de mensen zijn zo vriendelijk en lief, iedereen (ook de mannen) dragen een omslagdoek als rok en het merendeel schminkt zijn hele gezicht met wit/geel spul (dit blijft er toch een beetje apart zien)! Ze willen ook nog alles van je weten, zo heb ik al een paar keer nadat ik vertelde dat ik uit Nederland kwam gehoord: ‘ah Netherland, good football!’, uhm tja zoals ik al zei ze leven een paar eeuwen geleden :p

Vanaf de grens ging ik met een gedeelde taxi, met de hele rit de Westlife cd op repeat (tja, wederom lopen ze hier wat achter), naar het begin van mijn route Mawlamyine. Hier heb ik de hoogtepunten van het plaatsje bezocht, met oa een mooie pagoda, en een tour gedaan naar een eilandje waar iedereen nog back to basic leeft. Er was een grote liggende buddha een stukje buiten het plaatsje. Ik had opzich iets van, ik heb er al zoveel gezien, maar hij schijnt mooi te zijn en ik heb tijd, dus laten we maar gaan. En wauw, dit was wel even wat anders, dit ding was mega!! Het schijnt de grootste ter wereld te zijn en met 4 verdiepingen van binnen kon je er zelfs in!

De volgende plek was Hpa-An, waar ik een grot en een prachtige pagoda op een steile rots bezocht heb. Daarnaast heb ik hier een nacht in een klooster geslapen. Enige puntje was dat dit klooster bovenop een giga berg lag en er eerst nog even 3700 treden beklommen moesten worden… Pff dat is best zwaar na 8 maanden amper wat doen kan ik vertellen :p Maar met vooral veel zweet (als in doorweekt), ben ik toch redelijk rap boven gekomen en het uitzicht was het waard! Er sliepen die avond zo’n 15 mensen, dus het was een gezellig groepje. Het was echter ook volle maan, wat kennelijk speciaal was en waardoor er de hele avond groepen jongeren en school klassen naar boven kwamen. Dus geen rustig avondje boven op de berg, maar een drukte van jewelste vol fotomomentjes. De volgende ochtend begon om 4 uur het gebed en dat is kennelijk nodig om schreeuwend via een enorme luidspreker op een halve meter van de kamer te doen :p Vroeg wakker dus, helaas door een heiige lucht geen mooie zonsopkomst en daarna bijtijds weer alle treden naar beneden afgedaald.

Omdat ik het contact met de locals en hun manier van doen het meeste beleving en ervaring vind, wilde ik zoveel mogelijk via lokaal transport proberen te reizen. Ik was dan ook erg blij dat het me weer gelukt was om een pickup/tuktuk ding te regelen, waarin ik mee kon (als enige blanke) naar mijn volgende bestemming. Halverwege sloeg echter het noodlot toe toen er ineens een harde knal was (klapband), de wagen begon te slingeren en uiteindelijk omsloeg…!

(zie foto’s) Na er uitgekropen te zijn, dacht in eerste instantie gelukkig ik voel me ok, tot een paar seconde later drup drup het bloed van m’n hoofd gutste! Nu weet ik dat een hoofd nogal kan bloeden, ik zat dan ook al snel helemaal onder (wit shirt aan natuurlijk..). Alle locals waren erg behulpzaam met doekjes etc en een vrouwtje bleef maar blaadjes/mos ofzo erop doen (kennelijk moet dat helpen). Ondertussen waren er natuurlijk veel meer omstanders gekomen, die me zelfs even op m’n schouder durfden te tikken of ik even om wilde draaien voor de foto/film…

Uiteindelijk ben ik naar een kliniek gebracht, waar bleek dat ik 2 wonden op m’n hoofd had (in m’n haar gelukkig), waarvan er eentje gehecht moest worden. Er stonden 8 man in het mini kamertje, meer om dat wereldwonder (blanke genaamd) te zien dan dat mijn verwondingen echt zo erg waren geloof ik.. Verder voelde ik me gelukkig goed (naast een beurse/blauwe heup, rug en bil) en had het dus veel erger kunnen zijn! Ondanks dat het hechten zo gebeurd was, heeft het me uiteindelijk nog een paar uur gekost door allemaal bureaucratisch gezeur. Doordat er een toerist bij betrokken was werden alle registers open getrokken en kwam er politie (leken meer 2 zwervers van om de hoek maar goed :p) die ik tachtig keer m’n naam, visa nummer, naam van m’n vader en wat al niet nog meer verteld heb.

Toen moest ik nog mee naar t ziekenhuis (per ambulance) om door een supervisor goedgekeurd te worden, zucht… Dat ziekenhuis was echt wat je je voorstelt bij een lokaal ziekenhuis, daar wil je niet dood gevonden worden. Binnen no time was het hele ziekenhuis natuurlijk uitgelopen om mij te aanschouwen (privacy is iets wat ze hier niet kennen), heb ik in ieder geval die mensen nog een opkikkerdag kunnen bezorgen… Toen nog even langs de directrice, die wilde me ook nog even zien en toen mocht ik dan eindelijk gaan! Door de overbezorgdheid ben ik uiteindelijk helemaal naar het guesthouse begeleid door iemand van de toeristen politie, die zelfs eten kocht als ik zei dat ik honger had. Dus al met al ben ik wel heel goed en lief verzorgd en opgevangen door iedereen!

Iets wat ik hiervan (en m’n andere pech gevallen) geleerd heb, is dat ik wel een behoorlijk crisisbestendig persoon ben! Op het moment zelf was ik enorm kalm, koppie erbij houden aangezien je alles zelf moet regelen in een vreemd landen waar ze 3 woorden Engels spreken en heb ik nog een aantal keer op m’n strepen gestaan haha (niet scheren, geen tulband, en wie gaat dat betalen, hoe lang gaat dit nog duren etc :p). De echte schrik kwam pas na afloop toen ik rustig in het guesthouse zat en ik besefte shit dit was best heftig! Als ik de foto’s zie is het zo raar dat ik daar gewoon in zat, dat zie je normaal alleen in een film of op het nieuws. Plus dat dit weer het volgende in de rij van ziekte/pech gevallen was en ik er lichtelijk angstig van werd.. Ik ben er nu wel even klaar mee! Dit was dan ook de eerste keer gedurende mijn hele reis dat ik er ff doorheen zat en het niet helemaal meer wist. Maar goed, jullie kennen mij, gewoon maar weer doorgaan en het beste medicijn: blijven lachen!

Ik mag aannemen dat ik mijn portie nu wel gehad heb en ik de laatste 2 maanden alleen nog maar leuke dingen aan jullie kan melden!

Vervolgens wilde ik de golden rock bezoeken, een heilige rots boven op een berg die maar op een puntje balanceert. Deze bleek echter onder constructie te zetten en helaas helemaal ingepakt, dus niets van te zien… Daarna met het lokale boemeltreintje voor €0,50 naar het plaatsje Bago, wat niet echt toeristisch is en daardoor nog het echte authentieke Myanmar laat zien. Hier heb ik een lokale markt en een aantal tempels en pagodas bezocht. In een van de tempels was het precies het tijdstip dat de monniken langskwamen en je ze dingen kon geven. Ze dragen een pot waar iedereen wat in kan stoppen, dit gaat van eten, tot schriftjes en pennen, geld, echt van alles. Het was niet normaal hoeveel die monniken ophaalden, pot vol, volle plastic erbij en verder maar erbovenop stapelen, bizar! Ik geloof dat ze dit elke dag doen, dus vraag me toch wel een beetje af wat er met al dat geld en eten gebeurd… Een andere tempel was de Snake temple, waar (heel verrassend) een mega grote slang bij de ingang lag (niet in een hokje ofzo!). Vandaar heb ik uiteindelijk een lift gehad met een tuktuk met een schoolklas erin, de jongens vonden het prachtig zo’n blanke bij hun achterin! Ze hebben me nog rondgeleid in een andere tempel en uiteindelijk kreeg ik van een van hen nog een buddha kettinkje, super lief!!

De laatste plaats waar ik geweest ben is Bagan, een tempelstad, beetje in het idee van het Angkor complex in Cambodja. Naast de andere stijl is het grootste verschil denk ik dat Bagan niet heel veel grote complexen heeft, maar het is vooral de uitgestrektheid van het hele gebied, dat vol staat met overal kleine torentjes en tempeltjes en af en toe een groter bouwwerk ertussen. Ik heb 2 dagen met de fiets alle tempels bezocht en de 3^e dag vanuit de lucht!! Iets waarvan ik in Nederland al had gezegd dat ik het graag zou willen doen; een ballonvaart boven Bagan! En WAUW wat was het prachtig!! Alle tempels, het landschap, de uitgestrektheid van het hele gebied en alle andere ballonnen met de opkomende zon erbij! Weer een droom die uit is gekomen en iets wat ik van m’n lijstje af kan strepen!

Nog niet eens op de helft van Myanmar, maar al zoveel moois gezien en meegemaakt! Ik ben benieuwd wat ik jullie de volgende keer weer mag vertellen!

Liefs, Claudia